Δημιουργικοί διάλογοι

Είναι... γραφτό μας να λέμε την αλήθεια και την διαδίδουμε!

Γράψε τη δική σου ιστορία.

Για σένα που προτιμάς η αλήθεια να λέγεται, για σένα που δε μασάς τα λόγια σου, που δεν είσαι σαν και δήθεν...
Για σένα που αρνείσαι να υποκύψεις στο παιχνίδι της κολακείας, που δεν πιστεύεις στον πολιτισμό του ψέματος...
Για σένα που έχεις ανήσυχο πνεύμα, που αγωνίζεσαι να επιστρέψει το χαμένο μας θάρρος...
Για σένα που βλέπεις τη ζωή με αγάπη και κριτικό ρεαλισμό, που δεν την αφήνεις να σε ζήσει αλλά τη ζεις εσύ, υπάρχει τρόπος να εκφραστείς.

Γράψε τη δική σου ιστορία. Την προσωπική σου γραπτή μαρτυρία.
Απερίφραστα, σταράτα, χωρίς υπαινιγμούς.
Συνεργάσου με την Λέσχη στο πρόγραμμα των δημιουργικών διαλόγων. Γίνε συμμέτοχος στη μετάδοση της ειλικρίνειας, της αλήθειας, του δικαίου. Στην καλλιέργεια της διαφάνειας και της εμπιστοσύνης. Σεβάσου τον άλλον και θύμησέ του την αλήθεια και την ευθύνη που του ανήκουν και τα αμελεί ή τα κακομεταχειρίζεται.

Μάννα εξ ουρανού.

Η δυνατότητα διαλόγου είναι για κάποιους, θείο δώρο. Γιατί μόνο ο διάλογος ανοίγει δρόμο στην αλήθεια, οδηγεί στην ψυχή μας, μάχεται τον ωχαδερφισμό, το βόλεμα, τη σκοπιμοθηρία. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι είμαστε παιδιά της αλήθειας και δεν την ξεχνάμε σκονισμένη στο ράφι.
Οι δημιουργικοί διάλογοι είναι ένα πολύ αληθινό πρόγραμμα της Ελληνικής Λέσχης  του Βιβλίου. Είναι γραπτοί διάλογοι με την πραγματικότητα που δίνουν τη δυνατότητα στον απλό άνθρωπο, στα μέλη της αλλά και σε πολιτιστικούς φορείς να εκφραστούν ελεύθερα σε θέματα απλά, καθημερινά, κοινού ενδιαφέροντος, επικοινωνίας, σχέσεων, εθνικά ή πολιτειακά.
Βαπτίστηκαν έτσι γιατί επιχειρούν να ταράξουν τα νερά, να γεννήσουν δημιουργικές ανησυχίες, να προβληματίσουν θετικά, ν΄ ανοίξουν δρόμους επικοινωνίας και αλήθειας για το νέο πολιτισμό, γιατί όχι να τσιμπήσουν όπως οι... αλογόμυγες του Σωκράτη.

Οι “αλογόμυγες” του Σωκράτη τσιμπούν το σήμερα.

Οι δημιουργικοί διάλογοι κατάγονται από τον πατέρα της διαλεκτικής, Σωκράτη.
Ο μεγάλος πρακτικός φιλόσοφος ανακάλυψε την αξία του διαλόγου, τον διέδωσε, τον καλλιέργησε, αλλά και δεν έχανε ευκαιρία να τσιγκλίζει όπως οι αλογόμυγες, τους συμπολίτες του για συμπεριφορές ή πράξεις τους -κοινωνικά, ηθικά, λογικά- απαράδεκτες ή επιζήμιες. Λέγεται μάλιστα ότι αυτός ήταν ένας από τους αφανείς λόγους της καταδίκης του.

Έναν κόσμο ψεύτικο δε γίνεται να τον σώσει παρά μόνο η αλήθεια.
Σωκράτης  

Στην εποχή μας και ειδικά στην Ελλάδα που τέτοιες συμπεριφορές είναι στην ημερήσια διάταξη, το τσίμπημα της... αλογόμυγας των δημιουργικών διαλόγων, πονάει μεν όπως η αλήθεια αλλά λυτρώνει! Με αίσθημα ευθύνης, προσωπικής και κοινωνικής και με τη μέθοδο του κριτικού ρεαλισμού, επιδιώκουν έναν λογικό διάλογο που πάει κόντρα στα κατωφερή ρεύματα της εποχής μας και δημοκρατικά, βάζει φρένο σε κολακείες, μετριότητες, υποκρισία, θρασύτητα, δειλία, σκοπιμότητες.

Μόνο ένα σύστημα ειλικρίνειας μπορεί να κυβερνήσει τον Πολιτισμό.
Τσιριντάνης

Προφίλ δημιουργικών διαλόγων.
Του δια... λόγου το αληθές.

• Έχουν διαλεκτική, ερωτηματική μορφή και δυναμική αλληλεπίδραση. Καθένας  επηρεάζεται από τον άλλον αλλά και τον επηρεάζει.
• Κάνουν διάλογο όχι πόλεμο, με σύνθημα “αλήθεια, ελευθερία, δικαιοσύνη”.

Η εποχή μας είναι σκληρή. Δεν επιτρέπει ούτε πλάνα συνθήματα να διαδίδονται πια, ούτε τα γνήσια να μένουν ανεφάρμοστα.
Τσιριντάνης

• Η αλήθεια τους είναι ρεαλιστική, δεμένη με πρόσωπα, ιδέες και γεγονότα.
• Ξεσκεπάζουν συμπεριφορές που δεν οφείλονται σε τυχαίο λάθος, αλλά σε επιπολαιότητα, φιλοκατηγορία, αδιαφορία, ανευθυνότητα, σκοπιμοθηρία, εγωκεντρισμό, ζηλοφθονία. Νοοτροπίες  μεταδοτικές και επικίνδυνες.
• Προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί και προσγειωμένοι, νηφάλιοι και γόνιμοι.
• Τα λένε έξω απ’ τα δόντια με σαφήνεια και ειλικρίνεια.
• Δεν αποφεύγουν τα δύσκολα, δήθεν για λόγους σύνεσης αλλά με σύνεση μάχονται για την αλήθεια.
• Ζωντανεύουν το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης.
• Αποτρέπουν τους δήθεν, την υποκριτική αθωότητα, την ασφαλή γενικολογία.
• Εμπνέουν δημοκρατικό διάλογο, όχι εγωκεντρικό μονόλογο.
• Αποθαρρύνουν το σύγχρονο θράσος.
• Γράφονται καταρχήν με συνεννόηση και συνεργασία.
• Κοινοποιούνται πρώτα πρώτα στο πρόσωπο ή φορέα που απευθύνονται. Τσιγκλίζουν, προσγειώνουν, αφυπνίζουν τη συνείδηση κι ενεργοποιούν την ευθύνη του.
• Είναι μια μορφή δυνατής αγάπης, μιας και η αγάπη αναδεικνύει την πιο γνήσια μορφή της όταν διακινδυνεύει, όχι όταν βολεύει.

 Το να πει κανείς την αλήθεια -ειδικά όταν αυτό συνεπάγεται κάποιο ρίσκο- είναι μια πράξη αγάπης που περιορίζει το σκοτάδι και τη σύγχυση και αυξάνει το φως που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται ο κόσμος μας.  Σκοτ Πεκ                        

Το κοινό τους δεν είναι κοινό!

Σίγουρα οι αρχαίοι Έλληνες ήταν το Νο.1 κοινό των δημιουργικών διαλόγων, αφού στην παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, ήταν εύκολο να σκέπτονται ειλικρινά και να μιλούν ελεύθερα. Έτσι ο πολιτισμός τους ξεπέρασε κάθε άλλον και ακτινοβολεί μέσα στους αιώνες, εμπνέοντας σε διεθνές επίπεδο και τις σύγχρονες δημιουργίες.
Σήμερα οι δημιουργικοί διάλογοι της Λέσχης απευθύνονται σε ένα κοινό που σίγουρα δεν είναι κοινό. Δεν είναι τυχαίο.
Είναι όσοι τολμούν να σκέφτονται ελεύθερα. Απλοί άνθρωποι, ευθείς, συνεπείς, ανυποχώρητοι, ντόμπροι. Άνθρωποι που είδαν κι έπαθαν κι έμαθαν. Όχι απαραίτητα επώνυμοι, ειδικοί, διανοούμενοι, επιστήμονες ή εξέχοντες.

“Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία” του Έριχ Φρομ ανατέμνει αυτό το φαινόμενο στο σύγχρονο κόσμο της πληθώρας των πανεπιστημίων.                                                            

Εδώ κυρίως έχουν τη θέση τους οι Δημιουργικοί Διάλογοι.

Ιστορικό δημιουργικών διαλόγων.

Στην προϊστορία τους, οι δημιουργικοί διάλογοι ξεκίνησαν στον ΟΤΕ από τον Π. Ροζάκη, Μηχ/γο – Ηλ/γο Ε.Μ.Π, με ειδίκευση στην Επιστημονική Οργάνωση, μετέπειτα Πρόεδρο της Λέσχης. Τα θέματά τους φυσικά ήταν υπηρεσιακά. Χωρίς τυπικότητες και κολακείες. Γραμμένα ελεύθερα, με ερωτηματικά, θαυμαστικά και απωσιοποιητικά δηλαδή με συναίσθημα, παρρησία και κάποια δόση ειρωνίας, έφερναν ουκ ολίγους σε αμηχανία... Γραμματείς, τομεάρχες, διευθυντές και διοίκηση!
Βέβαια, ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη! Όμως αν δεν έρθει ο πρώτος, έρχεται ο δεύτερος; …
Η Λέσχη έχει ήδη στο ιστορικό της, πολλούς Δημιουργικούς Διαλόγους με επώνυμους ή μη, με κοινοποίηση στους ίδιους και δημοσιεύσεις στον τύπο ή στο διαδίκτυο. Παρακάτω μια γεύση, με θέματα και παραλήπτες:

Πρωτοφανείς κατηγορίες - Καίτη, μέλος μας, 5.3.90 «Βιβλίο και Ζωή» 2ο  σ.24
Συνέδρια με ψυχή - Α. Έξαρχος - ΟΜΕΠΟ «Βιβλίο και Ζωή» 2ο σ.26
Η θρησκεία σώζει;  Χρήστος - μέλος Λέσχης, 15.11.86 «Βιβλίο και Ζωή» 2ο σ.23
Η αλήθεια και οι δημοσιογράφοι - Ι. Μαρίνος, «Οικονομικός»  30.12.93
Διαβάζουν οι Έλληνες καλό βιβλίο; Σ. Καργάκος, «Οικονομικός»  24.2.94
Το βιβλίο – Έρημος και Οάσεις - Σ. Καργάκος, «Οικονομικός»  24.6.94
Η ευθύνη των ΜΜΕ & η χαμένη μας Παιδεία - Συμπόσιο περιοδικού τύπου, «Καθημερινή» 17.6.94
Η Εθνική Πολιτική Βιβλίου - ΥΠΠΟ, «Οικονομικός»  5.10.95
Ολέθρια η μεταρρύθμιση Παπανούτσου; Διάλογος για την Παιδεία - «Οικονομικός» 27.6.96
Πραγματικότητα και ετικέτες! - Μέλος Λέσχης, Ι. Τοτόμης 2.6.98
Πολιτικός Λόγος και Πράξη - Αρχιεπίσκοπος και Γιανναράς- «Βιβλίο και Ζωή» 4ο  σ.33
Αισιόδοξοι, Απαισιόδοξοι ή... Ρεαλιστές; Kari Heistad, Μερόπη Σπυροπούλου, Σαράντος Καργάκος και... όλοι εμείς - «Βιβλίο και Ζωή» 5ο  σ.31
Συνέπεια - Καθηγητής Φιλολογίας Π. Αθανασιάδης  «Βιβλίο και Ζωή» 7ο  σ.3
Προσγείωση - Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Main, Κ. Μαρκίδης «Βιβλίο και Ζωή» 10ο  σ.34
See through... με περιορισμούς! - Νόμοι και Δικαιοσύνη - Διαφάνεια-Ελλάς, Κ.Μπακούρης 6.12.09
Μαθήματα θρησκευτικών και σεξ στα σχολεία - Kόσμος της Ελληνίδος, 5ος  2010

Στο κάτω κάτω της γραφής... διάλογο  κάνουμε!

Αν σε διακρίνουν λογική, συνέπεια, σεβασμός στη γνώμη του άλλου, καλή πίστη, ειλικρίνεια, ανησυχία στην ψηλάφηση της πραγματικότητας, μετριοπάθεια αλλά και θάρρος, πιάσε μολύβι και χαρτί και γράψε τα έξω απ’ τα δόντια!
Αν δε σε διακρίνουν και θα ήθελες να τα καλλιεργήσεις, τότε κάνε πάλι το ίδιο!

 Για να ζήσεις, χρειάζεται θάρρος. Τόσο ο ανέπαφος σπόρος, όσο κι εκείνος που σπάει το περίβλημά του, έχουν τις ίδιες ιδιότητες. Όμως μόνο εκείνος που θα σπάσει το περίβλημα θα είναι ικανός να μπει στην περιπέτεια της ζωής.  Γκιμπράν                           

Ο δρόμος για την “Ιθάκη” πλουτίζει τη ζωή μας, της δίνει νόημα κι ελπίδα! 
Ιθάκη για τους Δημιουργικούς Διαλόγους είναι η πατρίδα της Αλήθειας, της Ελευθερίας,
της Δικαιοσύνης, της Αξιοπρέπειας.
 Αξίζει μια Οδύσσεια γι’ αυτήν.
Γράψε τη δική σου Οδύσσεια με τη σφραγίδα της προσωπικότητάς σου.
Και ξεκίνησε τώρα. Οι ασεβείς μνηστήρες του θρόνου έχουν πληθύνει γύρω μας. Κι έχουν αποθρασυνθεί…

Διάβασε το έντυπο των Δημιουργικών Διαλόγων στα Ελληνικά

Διάβασε το έντυπο των Δημιουργικών Διαλόγων στα Αγγλικά

Διάβασε το έντυπο των Δημιουργικών Διαλόγων στα Γαλλικά

Οι δημιουργικοί διάλογοι - από την φευγαλέα όψη της καθημερινότητας - συνθέτουν το πραγματικό γεγονός, τα πρόσωπα, τις ιδέες σε κείμενο, με διαχρονικό νόημα και μόνιμη αξία για τη ζωή μας, τον πολιτισμό μας, την πορεία μας προς τον άρτιο άνθρωπο - ελεύθερο, υπεύθυνο, συνειδητό.

Συνέδρια με ψυχή!

Κύριε Διευθυντά,

Το Συνέδριο του ΟΜΕΠΟ ('Ομιλος Ενισχύσεων Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων) έγινε με επιτυχία στο Ευγενίδειο 'Ιδρυμα, στις 27 και 28 Σεπτεμβρίου 1990. Δόθηκε η ευκαιρία στους συμμετέχοντες άμεσα, αλλά και στην κοινή γνώμη, μέσω των σχετικών δημοσιεύσεων, πριν και μετά, να γνωρίσουν το θεσμό των Χορηγών και την αξία των Πολιτιστικών (Τέχνες, Θέατρο, Γράμματα, Αθλητισμός...) από την Αρχαία ήδη εποχή, αλλά και στη σύγχρονη μορφή τους διεθνώς στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στην Ελλάδα, όπου η αγωνιστική παρουσία των πρωτεργατών του ΟΜΕΠΟ κ. Αχιλλέα 'Εξαρχου και κ. Μαρλένας Γεωργιάδου είναι έκδηλη.

Οι εισηγητές του διημέρου και οι συζητητές κάλυψαν με γνώση κι εμβρίθεια το θέμα τους και η επιδοκιμασία ήταν γενική. Μα εκείνη που καταχειροκροτήθηκε ήταν μία ομιλήτρια από τους Χορηγούς. Πρόκειται για την κ. Καίτη Κυριακοπούλου, Πρόεδρο της Εταιρίας "Βωξίτες Παρνασσού" και μέλος του Δ.Σ. του ΟΜΕΠΟ. Ήταν η μόνη, που μίλησε για την αξία του Ανθρώπου, της Αγάπης, των ουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων σ' έναν ανθρώπινο πολιτισμό! Και, προ παντός, αυτά που είπε τα ένιωθε, τα πίστευε, ο λόγος της ήταν ζωντανός και δημιούργησε ένα κλίμα ενθουσιασμού. Πολλοί, μόλις τέλειωσε, έσπευσαν να τη συγχαρούν, να τη γνωρίσουν, να επικοινωνήσουν προσωπικά μαζί της... Σπάζοντας τον πάγο του απρόσωπου των επιστημονικών Δημοσίων Σχέσεων, της κυριαρχούσας συνήθως, "γκλασσέ", ορθολογικής και επιχειρησιακής συμπεριφοράς των συνεδρίων... Το γνήσιο, το ειλικρινές και αυθόρμητο, το ουσιαστικό και το πνευματικό ανατάραξε τα νερά, ξάφνιασε τους συνέδρους,... ξύπνησε μερικούς, έδωσε στην ψυχή φτερά!

Και το 1987, στο συνέδριο των 40 μη κερδοσκοπικών σωματείων, με πρωτοβουλία και οργάνωση της Ελληνικής Πολιτικής Εταιρίας και υπό την αιγίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, υπήρξε ανάλογη, αν και αρκετά διαφοροποιημένη προς τα άνω, ατμόσφαιρα... Συζητούσαν όμως επί πολύ για Κοινωνική Πρόνοια, δίνοντας έμφαση στην κρατική -των χρηματικών παροχών- τη στιγμή που εκατοντάδες σωματεία προσφέρουν κάτι το ανεκτίμητο, που έχει καταντήσει ξένο προς το άψυχο κράτος. Την έμπρακτη, την έμψυχη, την ανιδιοτελή αγάπη... Όταν τους το επισήμανε γραπτά μια φοιτήτρια, η δεσποινίδα Πάνσυ Γιαφεντή -μέλος μας- ότι, και όμως... "ο βασιλιάς είναι γυμνός και ας φοράει κορώνα!"*, έμειναν άφωνοι! Δεν το είχαν σκεφθεί ότι όλα τ’ άλλα να έχεις, χωρίς αγάπη είσαι "χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον!...". Ο προεδρεύων της συνεδρίας Καθηγητής κύριος Τάσσιος εξήγησε το φαινόμενο λέγοντας, παρενθετικά, μετά στο ασανσέρ, "μα.. η αγάπη είναι ντεμοντέ!", εκτός εποχής! Αλλά, βέβαια, η συνέπεια είναι ότι και ο άνθρωπος, είναι "ντεμοντέ", οπότε γίνεται της μόδας η απανθρωπιά! Η βία, η κερδοσκοπία, η μοναξιά, η πλήξη, τα ναρκωτικά. Και τότε πώς μπορούμε να μιλάμε για Πολιτισμό και τι χρειάζονται οι Χορηγίες; "Αν δεν έχουν σκοπό να συμβάλουν στην ανύψωση του ανθρώπου μέσω των ανθρωπιστικών αξιών;", όπως τόνισε η κ. Κυριακοπούλου.

Αλλά και η επικοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων στο συνέδριο, παίρνει έτσι μια δευτερεύουσα θέση, φτάνοντας στο σημείο να σημειώνονται στοιχειώδεις οργανωτικές ελλείψεις: Οι κονκάρδες των συμμετεχόντων είχαν μόνο το όνομα, όχι την ιδιότητα ή το φορέα που αντιπροσώπευαν. Δεν προβλέφθηκε, ούτε καλύφθηκε η ανάγκη θέσης στη ρεσεψιόν για τα ενημερωτικά έντυπα των συμμετεχόντων πολιτιστικών φορέων. Δεν υπήρξε πίνακας των συμμετεχόντων, παρά κατόπιν εορτής, ύστερα από διαμαρτυρίες κι αυτός κακός σε εμφάνιση και ελλιπής σε ονόματα και σε περιεχόμενο, χωρίς διευθύνσεις, τηλέφωνα και fax! Δε δόθηκαν ούτε οι ελάχιστες εκείνες προσκλήσεις, μέσω των συνέδρων φορέων, για συμμετοχή στο συνέδριο προσώπων σχετικών με το θέμα -όπως ο συγγραφέας του ζωντανού βιβλίου "Για μια πολιτική της κουλτούρας", με ειδικό κεφάλαιο για τις χορηγίες κ. Δ. Αθανασόπουλος- ώστε τελικά, ο μόνος τρόπος συμμετοχής τους ήταν να καταβάλουν για είσοδο 22.000 δρχ!

Φαίνεται πως είναι ανάγκη ν' ανακαλύψουμε τον Άνθρωπο. Το πρόσωπο του οποίου είναι κρυμμένο πίσω από άψυχες μάσκες επιστημονισμού, ορθολογισμού, τεχνοκρατίας, σκοπιμοθηρίας... Και φαίνονται οι καιροί ώριμοι -όπως φανερώνει και ο ενθουσιασμός του ακροατηρίου- να στήνουμε Συνέδρια με Γνώση ναι, με Οργάνωση ναι, αλλά και με Ψυχή!

Ήβη Σταυροπούλου
Γενική Γραμματέας
Αθήνα 11 Οκτωβρίου 1990

* Όλοι χειροκροτούσαν την «Καινούργια φορεσιά του Βασιλιά», ώσπου ένα παιδί φώναξε: «Μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!»
Άντερσεν

Υ.Σ. Δεν υπήρξε απάντηση! Όταν ο κ. Α. Έξαρχος, τέως πρέσβης, συνάντησε τη Γενική Γραμματέα μας σε μια δεξίωση, δεν της έδωσε το χέρι, απέστρεψε το πρόσωπο, δεν της μίλησε... Δεν είχε φανταστεί, ούτε είχε χωνέψει ότι η αλήθεια πρέπει να λέγεται... Από ευγένεια (ή κολακεία)  είναι προορισμένη για να κρύβεται. Να κολυμπάμε μέσα στο κατά συνθήκη ψέμα και τίποτε πια να μην προοδεύει.

Ραντεβού σ’ έναν επόμενο διάλογο.
Από το περιοδικό Βιβλίο & Ζωή 2ο, σ. 26-27

Η θρησκεία σώζει;

Αγαπητέ μας κύριε Χρήστο,

Σας γράφω αυτή την επιστολή, ακόμη στενοχωρημένη, γιατί φύγατε κάπως όπως μου φάνηκε  απότομα, στη μέση της συνάντησης στη Λέσχη μας την περασμένη Κυριακή 9.11.86, όπου συζητούσαμε το θέμα της σύγχρονης ποίησης. Ο λόγος της αποχώρησής σας, όπως κατάλαβα απ’ όσα μου είπατε, ήταν ότι «δεν είπαμε ότι από το αδιέξοδο και το σκοτάδι που οδηγεί η σύγχρονη ποίηση θα μας βγάλει η θρησκεία. Κι εφόσον δεν ελέχθη αυτό, όλα τα άλλα είναι χαμένος καιρός...».

Εάν πράγματι, λοιπόν, κατάλαβα καλά, επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω: Η εισήγηση γίνεται από τον εισηγητή, που είναι  ελεύθερος να αναπτύξει το θέμα του όπως κρίνει εκείνος. Εν προκειμένω, η κ. Ε. Χρυσοπούλου, ποιήτρια η ίδια, είναι και φιλόλογος, αλλά και πιστός άνθρωπος. Έκρινε ότι δεν έπρεπε  έστω και αν το πίστευε να εκφράσει μια τέτοια άποψη. Θα έπρεπε εμείς, ως Λέσχη, να της την υποδείξουμε ή να της την επιβάλλουμε;

Ίσως να έπρεπε κάποιος από μας της Λέσχης, κατά τη γνώμη σας, να υποστήριζε αυτή τη θέση. Αλλά «εμείς της Λέσχης» είστε και σεις! Γιατί δεν υποστηρίξατε αυτή την άποψη, εφόσον όχι μόνο σίγουρα την πιστεύατε, αλλά και κρίνατε «παιδαγωγικά» χρήσιμη την ώρα και σίγουρα θα βρίσκατε και τα κατάλληλα λόγια για να την εκφράσετε; Η Λέσχη είμαστε όλοι και υπεύθυνοι είμαστε εν προκειμένω όλοι όσοι είμαστε παρόντες. Χρέος μας λοιπόν είναι να δώσουμε κάτι απ΄ την ψυχή μας, απ’ το πνεύμα μας με όποιον τρόπο νομίζουμε ότι μας πάει... γιατί πνεύμα δεν είναι μόνο λόγος και συζήτηση, αλλά και καρδιά και θυσία και προσευχή και σεβασμός και συγκατάβαση... «Τα πάντα τοις πάσι γέγονα... για να κερδίσω μια ψυχή!...», έγραφε ο Απόστολος Παύλος.

Υπήρξε περίπτωση, στο παρελθόν, που ειπώθηκε σε ανάλογη συγκέντρωση, ότι η θρησκεία θα έδινε το φωτισμό και τη λύση. Και ξέρετε τι απάντησε κάποιος; «Γιατί η θρησκεία δε λύνει πριν απ΄ όλα το πρόβλημα των σχέσεων μεταξύ των πιστών της;» Που υποτιμούν, κατηγορούν, συκοφαντούν ή επιδεικτικά, αγνοούν οι μεν τους δε και δε μπορούν να συνεργαστούν, ούτε καν μεταξύ τους; Που έχουν χωριστεί σε πλήθος από ομάδες δογματικές ή οργανωτικές, αλληλοϋποβλεπόμενες... εν ονόματι της θρησκείας της αγάπης; Που δεν έχουν το θάρρος, ούτε τη δύναμη ν΄αποβάλλουν από τους κόλπους της εκκλησίας τους, ιερωμένους συμφεροντολόγους, διεστραμμένους, εγωπαθείς κι ανισόρροπους; Που ασχολούνται «με το άνηθον και το κύμινον...», ενώ γύρω μας ο πόνος και η αδικία πλεονάζουν, τα κοινωνικά προβλήματα χρονίζουν άλυτα και η σήψη επεκτείνεται; Που είναι ο αγώνας των χριστιανών, που γεμίζουν, κάθε τόσο, τις εκκλησίες, τελευταία και τα μοναστήρια «για ένα Χριστιανικό Πολιτισμό»; Όπως ακριβώς ζητούσε ο αείμνηστος Τσιραντάνης. Γιατί «Χριστιανισμός, που δεν γίνεται πολιτισμός είναι ανύπαρκτος;»

Στη Λέσχη, εκείνο, που κάτω από τις  σημερινές συνθήκες, επιδιώκουμε είναι η  ε φ α ρ μ ο γ ή. Αν είμαστε πιστοί, να το νιώσει ο άλλος με την παρουσία μας: στον τρόπο που θα τον πλησιάσουμε, θα τον ακούσουμε, θα τον σεβαστούμε και θα τον αγαπήσουμε... Μια ζεστή, ενδιαφερόμενη, ανθρώπινη ατμόσφαιρα, μέσα στη σύγχρονη παγωνιά που μας κυκλώνει, είναι αυτό που όλους μας τρέφει και κάνει πολλούς να ελπίζουν και να νιώθουν το φως  μέσα στα αδιέξοδα και παρά ταύτα! Τα πηγαδάκια που δημιουργούνται μετά, τα πρόσωπα που λάμπουν, οι συζητήσεις που συνεχίζονται μέχρι το πεζοδρόμιο... τι να σημαίνουν άραγε; Ο λόγος, που θα απαντούσε στο καθετί και θα αποστόμωνε δε θα ήταν παρά κήρυγμα στερημένο από ζωή, αγάπη και ελπίδα. Το βίωμα -το κεράκι μέσα στο σκοτεινό τούνελ, που οδεύει το τραίνο της ανθρωπότητας- είναι, νομίζω, η απάντηση. Η μόνη και όχι εύκολη, χωρίς τη χάρη του Θεού, απάντηση, που θα μας κάνει να κερδίζουμε, όπου κι αν είμαστε...

Εάν όμως, παρόλ' αυτά, σε κάποιο σημείο σφάλλω, θα σας ήμουν ευγνώμων να μου λέγατε την άποψή σας, είτε γραπτώς, στη διεύθυνση της Λέσχης, είτε από το τηλέφωνο.

Ευχαριστούμε πάντα για τη συμμετοχή σας στην προσπάθεια της Λέσχης και προπαντός για τις καλές προτάσεις που μας δώσατε, σχετικά με τα χωριά όπου ιδρύθηκαν βιβλιοθήκες. Ξέρετε, ότι ήταν από τα πρώτα χωριά όπου πήγαν βιβλία της Λέσχης; Και ακολούθησαν μετά τόσα άλλα...

Φιλικότατα
Ήβη Σταυροπούλου
Γενική Γραμματέας
Αθήνα 15 Νοεμβρίου 1986

Ο Χ. δεν απάντησε!

Ραντεβού σ’ έναν επόμενο διάλογο.
Από το περιοδικό Βιβλίο & Ζωή 2ο, σ. 23-24

Πίσω στα προγράμματα